یادداشت روژمان –آتش انقلاب در زندان شعله‌ور است
در صدمین روز انقلاب آزادیخواهانه مردمِ ایران زندانیان سیاسی زن معترض تر از همیشه در میدانند. نرگس محمدی، فعال شجاع حقوق بشر و حقوق زنان در روز شنبه سوم دیماه طی نامه ای از زندان “تعرض جنسی به زنان معترض را ابزاری برای سرکوب معترضان دانست”
نرگس از تعرض به زنان معترض به عنوان «جنایات حکومت» یاد کرده و تاکید نمود که «افشا نکردن آن موجب تداوم این شیوه سرکوبگرانه علیه زنان» می‌شود. او در افزود: « با وجود گزارش کردن این موارد به مسئولان مربوطه، هیچگونه پیگیری از سوی آنها صورت نگرفته است.»
این فعال حقوق زنان شدت گرفتن آزار و شکنجه زنان را نتیجه موثر بودن فعالیت ها و اقدامات آنان در انقلاب کنونی دانسته است.
امید به پیروزی انقلاب در نامه های دیگر زندانیان سیاسی زن نیز مشهود است. بهاره هدایت، فعال سیاسی که در زندان بسر می برد با نوشتن نامه‌ای، اصلاحات را پایان یافته اعلام کرد و گفت:«درآینده راهی جز انقلاب برای ایران و رفتن جمهوری اسلامی قابل تصور نیست.»
خانم هدایت نوشته است «کنترل خشم در زمانی که حکومت جوانی را به جرم بستن خیابان به دار می کشد دشوار است، آن هم در مقابل حکومتی که خود شاهراه‌های حیاتی زیست عادی و شرافتمندانه مردم، خصوصا زنان این سرزمین را سد کرده است.»
فعالان سیاسی و حقوق زنان در آخرین اظهار نظرهایشان خواهان گذر از جمهوری اسلامی شده‌اند. سال‌ها حبس و زندان و بازداشت در بازداشت‌های غیرانسانی حکومت اسلامی هم کوچکترین خللی در مخالفت آنان با جمهوری اسلامی نداشته است. لیلا حسین زاده، زندانی سیاسی و فعال حقوق زنان، یکی از آن مبارزان می باشد. او در نامه اش از زندان با نگاهی به درون جامعه و مردم معترض نوشت: «بازنمایی و تأکید بر قدرت مردم موجب تکثیر و بسط آن می‌شود. از قدرتی واقعی می‌گویم که در محله‌ها و شهرها سازمان می‌یابد، جاده‌ها را به روی سرکوبگران می‌بندد، با سرکوبگران مقابله می‌کنند، خلاقانه می‌جنگد و دستان خالی‌اش بارها و بارها بر اسلحه و باتوم و زره پیروز می‌شود و اگر بتواند شب خیابان را هم تسخیر کند و به صبح برساند. او حکومت تاریکی را شکست خواهد داد.»
قبلا ۱۸ تن از زنان زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، بعد از اعدام مجیدرضا رهنورد و محسن شکاری، طی نامه‌ای خواستار توقف فوری حکم اعدام شدند. آنها روز دوشنبه ۲۱ آذر ۱۴۰۱ همزمان در مخالفت با اعدام مقابل دفتر افسرنگهبانی زندان اوین با خواندن سرود و سر دادن شعار تحصن کردند. در نامه این زندانیان سیاسی تأکید شده است: “راه دیگری وجود ندارد. این بار خیابان‌های شهر را با فریاد اعدام را متوقف کنید تسخیر کنیم و اعتصابات را با قدرت و فراگیری بیشتر ادامه دهیم.”
آنها در نامه خود تاکید کردند:
“با «مردم آزادی‌خواه و برابری‌طلب ایران» در داخل و خارج از کشور، برای «سرنگونی رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی هم‌پیمان شده‌ایم».
امضا کنندگان عبارتند از:
فریبا اسدی، الناز اسلامی، گلرخ ایرایی، نسرین جوادی، زهره داوری، زهره زیوری، زهره سرو، زهرا صفایی، گلاره عباسی، مرضیه فارسی، سپیده قلیان، صبا کردافشاری، نرگس محمدی، عسل محمدی، فرنگیس مظلوم، پرستو معینی، پوران ناظمی، و بهاره هدایت
