یادداشت روژمان – حمایت اتحادیه کارگری از انقلاب مردم ایران
کمیته ای متشکل از اتحادیه های کارگری و نیروهای چپ در بریتانیا یک تظاهرات و راه پیمائی برای روز 8 فوریه (19 بهمن) در حمایت از انقلاب آزادیخواهانه، برابری طلبانه و عدالتخواهانه مردم ایران تحت عنوان “روز اقدام” را فراخوان داده اند. این فراخوان از جانب تشکل های کارگری دانمارک، نروژ، آلمان، سوئد، اسپانیا و فرانسه مورد استقبال قرار گرقته است. اتحادیه های نامبرده نیز در همان روز تظاهرات ها و تجمعات حمایتی از انقلاب “زن، زندگی، آزادی” را فراخوان داده اند. برای نمونه پنج اتحادیه بزرگ کارگری در فرانسه، که زیر چتری به نام کلکتیو سندیکائی گرد آمده اند، برای تجمع اعتراضی در مقابل سفارت ایران در پاریس در روز 8 فوریه فراخوان داده اند. کلکتیو در اینمورد بیانیه منتشر کرده است. در بیانیه شیوه های جنایتکارانه جمهوری اسلامی در مقابله با انقلابیون محکوم شده و از زنان و مردان انقلابی ستایش و از اهداف ضد دیکتاتوری و دموکراسی خواهانه آن و بویژه خواست آزادی زندانیان سیاسی قدیم و جدید حمایت شده است. در بخشی از بیانیه آمده است:
“هدف حکومت از تشدید سرکوب ایجاد جو رعب و وحشت به منظور ترساندن همه زنان و مردانی است که برای خواسته های عادلانه مبارزه می کنند. اما سرکوب ها عزم راسخ مردم ایران را تضعیف نمی کند، آنان تا سقوط رژیم به مبارزات خود ادامه می دهند و در عین حال مخالفت خود از بازگشت احتمالی سلطنت را هم ابراز می دارند.”
دو صف چپ و راست حامی انقلاب مردم ایران در خارج از کشور به دنبال متحدین طبقاتی خود می گردند. چپ ها به طور طبیعی به کارگران متشکل و احزاب و اشخاص چپ و مترقی روی آورده اند. این نیروها متحدین طبقاتی و جهانی طبقه کارگر و مردم ایران هستند. اینها هیچ هدفی جز آسایش، رفاه و خلاصی مردم ایران از استبداد مذهبی و غیر مذهبی و تقویت جنبش کارگری ندارند. کارگران پیشرو و چپ های اروپائی، که فعلا موضوع بحث ماست، عمق اعتراضات و عدم رضایت طبقه کارگر و لایه های پائینی خرده بورژوازی و خواست آنها برای تغییر سیستم برده دارانه سرمایه داری را درک میکنند. اینها در انقلاب مردم ایران این جوهر ضد سرمایه داری را تشخیص داده اند. بنابراین پشتیبانی آنها دارای ژرفای زیاد و ارزش بیشتری است. ضمنا در صورت سقوط جمهوری اسلامی آنها برای جلوگیری از دخالتِ قابل انتظار امپریالیست ها متحدین قابل اتکائی برای مردم ایران خواهند بود.
راست ها نیز بنا به ماهیت طبقاتی و ضعف نفوذ در داخل در کریدورهای کشورهای امپریالیستی و بویژه دولت آمریکا بدنبال متحد می گردند. آنها که خود دشمن کارگران، زحمتکشان، زنان، خواهندگان رهائی ملی و نظایر آنان هستند میخواهند قبای ژنده خود را بر تن امپریالیست های آمریکائی بپوشانند. در حالیکه بعد از جنگ دوم جهانی این دولت نقش اساسی تری در بردن فوق سود و غارت منابع طبیعی و بویژه نفت ایران نسبت به امپریالیسم بریتانیا داشته است. آنها برای حفظ آن مناسبات چپاولگرانه حافظ قدرت و ثروت خاندان پهلوی و استبداد هار شاه سابق بوده اند. آنها بودند که سرانجام با تحویل ارتش ضد مردمی پهلوی به جریان اسلام سیاسی آنها را به قدرت پرت کردند تا کمونیست ها و کارگران متشکل در شوراها را نابود کنند. اما راست ها در خواب بینند پنبه دانه. نه کارگران و چپ های ایرانی آن بی تجربگان آخر دهه هفتاد میلادی مانده اند، نه متحدان جهانی آنان و نه امپریالیسم آمریکا آن قدرت و هژمونی چهار دهه قبل را داراست.
