اعدام نشانه استیصال حکومت اسلامی
از هر سو سیلی ست که به صورت رژیم اسلامی زده می شود. اعتصاب، اعتراض، دیوارنویسی، تظاهرات، نصب پلاکارد در معابر، اعتراضات دانشجویان، دانش آموزان و معلمان، اعتصاب کارگران، خاکسپاری چند هزار نفره جانباختگان، شبکه‌های مجازی، پزشکان، پرستاران و کامیونداران. توده‌های انقلابی به کمتر از سرنگونی حکومت اسلامی رضایت نمی دهند. همه این شکل‌های تعرضی مبارزه علیه رژیم اسلامی، حکومت را در موضع دفاعی قرار داده است. حکومت کارتی برای بازی کردن ندارد. هر آنچه که داشته است، پیش‌تر خرج کرده است. آنچه مانده است و به آن امید بسته است، سیستم سرکوب است. سیستم سرکوب نیز در این نزدیک به سه ماه فرسوده شده است. رویاییِ حکومت رو به آینده نیست، بلکه رو به گذشته است. گذشته‌ای که سپری شده است و توان سلطه همیشگی بر مردم را نداشته است.چرا که توان برآورده کردن کوچکترین خواسته توده‌ها را نیز ندارد. اعدام، سرکوب، کشتار، زندان و احکام اعدام نیز در چهارچوب همین سیاست و رویاییِ حکومت است. آن ها رویایِ دهه شصت و قتل عام زندانیان سیاسی را در سر دارند. حکومتی بر اساس ترس و وحشت. فکر می کنند خواهند توانست با سرکوب وحشیانه به آن دوران بازگردند و برای حکومت ننگین شان زمانی کوتاه بخرند. تفاوت ها بسیار است اما از برجسته ترین تفاوت ها این هست که مردم اعتماد به نفس، ناامیدی قطعی از حکومت و امید به فردایی بهتر بعد از حکومت اسلامی را به دست آورده‌اند و اقدامات از روی استیصال حکومت، توده‌های به جان آمده را بیشتر خشمگین می کند. دقیقا عملی که در خاکسپاری جانباختگان خیزش انجام می‌گیرد و در آن هزاران نفر بر علیه حکومت شعار می دهند.
این جنبش تا اینجا دستاوردهای بی نظیری داشته است که قابل باز پس گیری نیست. کشمکش بین دو جبهه مردم انقلابی و حکومت اسلامی همچنان پر تب و تاب است. موقعیت کنونی شبیه به موقعیتی ست که دو طرف به اندازه هم زور دارند و یکی نمی تواند دیگری را شکست دهد. اما آینده به نفع جنبش انقلابی ست. حکومت در حال فرسوده شدن هر چه بیشتر، ریزش نیرو و عدم تسلط بر اوضاع است. اما جبهه مردم انقلابی در حال گسترش، رشد و تکامل است. تداوم و پیگیری جنبش ملزومات بعدی سرنگونی انقلابی حکومت را در پی خواهد داشت. انقلاب یک پروسه مستمر است که از مراحل متعددی گذر خواهد کرد و هر دوره ملزومات عملی و نظری خود را خواهد داشت. در این پروسه، توده‌های انقلابی با تکیه به نیرویِ خود و استفاده از تاکتیک های منعطف و ترکیب شیوه‌های متنوع مبارزاتی، نه تنها خواهند توانست این هیولایِ خونریز را سرنگون کنند، بلکه خواهند توانست از درون خود جنبش جایگزین آن را نیز بیافرینند. در نتیجه اعدام جوانان انقلابی نه نشانه قدرت، بلکه نشانه ضعف، استیصال و بی افقی حکومت اسلامی است. آنچه می بایست در این دوران انجام گیرد حفظ انسجام و همبستگی در مبارزات، تداوم خیزش در اشکال متنوع و دفاع از دستگیرشدگان است.
