ایلان پاپه تاریخ نویس بزرگ اسرائیلی دلیل حمایت خود از فلسطینی ها را توضیح می دهد
برگردان به فارسی: بهروز فراهانی
همیشه آسان نیست که بر قطب‌نمای اخلاقی خود بمانید، اما اگر این قطب نما در جهت شمال – به سمت استعمار زدایی و رهایی – باشد، به احتمال زیاد قادر خواهد بود تا شما را در مه تبلیغات مسموم راهنمایی کند.
زمانی که جامعه ای که به آن تعلق دارید – رهبران و رسانه ها در هم آمیخته- موازین اخلاقی را از آن خود بکند و از شما انتظار دارد که با همان خشم فضیلت مآبی را که آنها به وقایع شنبه گذشته، ۷ اکتبر، با آن واکنش نشان داند، شریک شوید، سخت است که احساس اخلاقی خود را حفظ کنید.
تنها یک راه برای مقاومت در برابر وسوسه پیوستن به آنها وجود دارد: اگر در مقطعی از زندگی خود – حتی به عنوان یک شهروند یهودی اسرائیلی – ماهیت استعماری صهیونیسم را درک کرده باشید و اگر از سیاست های او علیه مردم بومی فلسطین منزجر شده باشید.
اگر از این موضوع آگاه باشید، معطل نمی‌شوید، حتی اگر پیام‌های سمی، فلسطینی‌ها را حیوان یا «حیوان انسانی» توصیف کنند. همین افراد اصرار دارند آنچه را که شنبه گذشته رخ داد به عنوان “هولوکاست” توصیف کنند و از این طریق از خاطره یک تراژدی بزرگ سوء استفاده کنند.
این احساسات شبانه روز توسط رسانه ها و سیاستمداران اسرائیلی منتقل می شود. این قطب نمای اخلاقی است که باعث شده که من و دیگر اعضای جامعه ما به هر نحو ممکن از مردم فلسطین حمایت کنیم. و در عین حال به ما اجازه می دهد تا شجاعت مبارزان فلسطینی را تحسین کنیم که دوازده پایگاه نظامی را تصرف کردند و بر قدرتمندترین ارتش خاورمیانه غلبه کردند.
علاوه بر این، افرادی مانند من نمی توانند در مورد ارزش اخلاقی یا استراتژیک برخی از اقدامات همراه با این عملیات سؤال نکنند. از آنجایی که ما همیشه از استعمار زدایی فلسطین حمایت کرده‌ایم، می‌دانستیم که هر چه ستم اسرائیل طولانی‌تر شود، احتمال «پاک ماندن» مبارزات آزادی‌بخش کمتر می‌شود – همانطور که در همه مبارزات گذشته آزادی‌بخش مردمان در سراسر جهان چنین بوده است.
این بدان معنا نیست که ما نباید حتی برای یک دقیقه از توجه به تصویر بزرگتر باز بمانیم. این تصویر مربوط به یک مردم تحت استعمار است که برای بقای خود می جنگند، در زمانی که ستمگران آنها دولتی را انتخاب کرده اند که مصمم به تسریع ویرانی، حتی حذف مردم فلسطین – یا حتی ادعای انسان بودن آنها است.
حماس مجبور شد تا به سرعت وارد عمل شود.
بیان این استدلال‌های متقابل دشوار است، زیرا رسانه‌ها و سیاستمداران غربی پشت گفتمان اسرائیل و روایت آن، هرچند مشکل‌ساز، گرد آمده‌اند. من تعجب می کنم که چند نفر از کسانی که تصمیم گرفتند پارلمان لندن و برج ایفل در پاریس را به رنگ پرچم اسرائیل بپوشانند، واقعاً درک می کنند که چگونه این حرکت به ظاهر نمادین در اسرائیل مورد استقبال قرار می گیرد.
حتی صهیونیست‌های لیبرال نیز با اندکی نجابت، این اقدام را به‌عنوان تبرئه کامل جنایات اسرائیلی‌ها علیه مردم فلسطین از سال ۱۹۴۸، و در نتیجه به‌عنوان کارت سفیدی برای ادامه نسل‌کشی که اسرائیل علیه مردم غزه انجام می‌دهد، تعبیر کردند.
خوشبختانه اتفاقات روزهای اخیر واکنش های متفاوتی را در پی داشته است.
مانند گذشته، بخش بزرگی از جوامع مدنی غربی به راحتی فریب این ریاکاری را نمی‌خورند، که قبلاً در مورد اوکراین خود را نشان داده است.
بسیاری از مردم می دانند که از ژوئن ۱۹۶۷ تا به امروز، یک میلیون فلسطینی حداقل یک بار در زندگی خود زندانی شده اند. و با حبس بدرفتاری، شکنجه و بازداشت دائمی بدون محاکمه همراه است.
همین افراد همچنین واقعیت وحشتناکی را که اسرائیل در نوار غزه ایجاد کرد، زمانی که منطقه را محاصره کرد، ایجاد کرد، از سال ۲۰۰۷ شروع شد و با کشتار بی‌وقفه کودکان در کرانه باختری اشغالی همراه شد.
این خشونت پدیده جدیدی نیست، زیرا از زمان ایجاد اسرائیل در سال ۱۹۴۸ چهره دائمی صهیونیسم بوده است.
به لطف همین جامعه مدنی، دوستان عزیز اسرائیلی من، دولت و رسانه های شما در نهایت در اشتباه خواهند بود، زیرا آنها نمی توانند نقش قربانی را داشته باشند، حمایت بی قید و شرطی دریافت کنند و از جنایات خود رهایی یابند.
علیرغم تعصب ذاتی رسانه های غربی، تصویر بزرگتر سرانجام ظاهر خواهد شد.
با این حال، سوال بزرگ این است: دوستان اسرائیلی من، آیا می توانید همین تصویر بزرگ را به وضوح ببینید؟ با وجود سال ها تلقین و دستکاری در مقیاس بزرگ؟ و مهمتر از همه، آیا می توانید درس مهم دیگر را بیاموزید – یکی از وقایع اخیر – این که نیرو به تنهایی نمی تواند یک رژیم عادلانه از یک طرف و یک پروژه سیاسی غیراخلاقی از طرف دیگر را متعادل کند؟
اما یک جایگزین وجود دارد. در واقع، همیشه یکی وجود داشته است:
فلسطینی رها شده از صهیونیسم ، آزاد شده و دموکراتیک، از رودخانه تا دریا. فلسطینی که از پناهندگان استقبال می کند و جامعه ای را می سازد که در آن بر اساس فرهنگ، مذهب یا قومیت تبعیض قائل نمی شوند.
این دولت جدید تا آنجا که ممکن است تلاش خواهد کرد تا بدی های گذشته را از نظر نابرابری اقتصادی، سرقت دارایی و انکار حقوق اصلاح کند. این می تواند نوید دهنده عصر جدیدی برای کل خاورمیانه باشد.
۱۷ اکتبر ۲۰۲۳
