یادداشت روژمان – بدیل حکومتی کارگری و ویژگی های آن (بخش اول)
جمهوری اسلامی، که در دل بحران سرمایه داری در دهه هفتاد میلادی و به اتکا به بازاریان و دیگر صاحبان سرمایه و با کمک موثر امپریالیسم امریکا سرِ کار آمد، در نتیجه مبارزات طولانی و در راس آنها انقلاب آزادیخواهانه و برابری طلبانه کنونی بر لبه پرتگاه فنا رانده شده است. یکی از دلایل قدرتگیری آسان هیولای اسلامی غفلت نیروهای چپ، که در انقلاب 57 نقش زیادی داشتند، از بدیل حکومتی بود. تمام اقشار، سکولار ها، مخالفین رژیم اسلامی و بویژه کارگران و سوسیالیست ها نه فقط در ایران، بلکه در منطقه و بدرجاتی در جهان قیمت بسیار گزافی برای این غفلت پرداختند. طبعا آن غفلت، که در کشوری استبداد زده
مهری تاریخی هم بر خود داشت، تکرار ناشدنی است. اما موانع دیگری بر سر راه بدیل حکومتی کارگری وجود دارد. یکی از این موانع نداشتن شناخت توده های کارگر و زحمتکش از حکومت کارگری و ویژیگی های آنست.
انقلاب کنونی با شعار “جمهوری اسلامی نمی خوایم، نمی خوایم” جنبه سلبی مطالبه ی اصلیش را روشن کرده است. در شعار “زن، زندگی، آزادی” نیز، با هر تفسیری که از آن بشود، نوعی آینده نگری چپگرایانه ی اثباتی وجود دارد. به همین جهت در تویت های سرِ سال دست راستی ها (رضا پهلوی، حامد اسماعیلیون، علی کریمی، نازنین بنیادی و مسیح علی‌نژاد) اشاره ای به آن نمی شود.
از شعار “زن، زندگی، آزادی” می توان یک تفسیر حداقلی و تفسیری حداکثری کرد. طرفداران تفسیر اول حکومتی سوسیال دموکراتیک را در نظر دارند که در بهترین حالن حکومتی نظیر سوئد در دوره اولاف پالمه می باشد. بورژوازی ذلیل ایران نه توان و نه کوچکترین تمایلی به بنا نهادن آن دارد. طبقه کارگر و بویژه پیشروان آن هم جز در حالت موقتی تن به چنان سیستمی نخواهند داد.
اما تفسیر حداکثری از شعار “زن، زندگی، آزادی” چیست؟ اینست که زنان در جامعه ای وبرخوردار از سیستمی زندگی کنند که خود در تعیین سرنوشت خود نقش کامل داشته باشند؛ از حقوق کاملا برابر با مردان در تمام عرصه های بهره ببرند. در مورد زندگی نیز باید جامعه و سیستمی استقرار یابد که در آن شهروندان از یک زندگی مرفه و با فراغت فراوانِ حاصل از انقلاب تکنولوژیک برخوردار باشند به طور که بتوانند در آن آزادانه تمام استعداد های خود را پرورش داده و خلاقیت های خود را به میدان آورند. آزادی هم فقط به آزادی از موانع سیاسی و اجتماعی محدود نشده و آزادی از استثمار و سرمایه را هم در بر بگیرد. گرچه در تناسب قوای کنونی و در اینده ای نزدیک استقرار یک جامعه بری از استثمار، برابر، آزاد و مرفه امکان پذیر نیست، اما می توان و باید ویژگی های جنان جامعه ای را برای زنان و مردان در بدنه طبقه توضیح داد. این را به بخش بعدی یادداشت موکول می کنیم.
