یادداشت روژمان – حکم‌های فله‌ای و اعدام اوج استیصال رژیم
خیزش انقلابی زن زندگی آزادی نزدیک به سه ماه است که در ایران تداوم دارد و آنچه که در این خیزش انقلابی به روشنی پیداست آن است که این خیزش سر باز ایستادن ندارد تا پیروزی نهایی و سرنگونی رژیم توتالیتر و مرتجعی که در طول 43 سال گذشته با سرکوب، ارعاب، شکنجه و زندان تا به امروز به عمر ننگین خود ادامه داده است. اما اینبار با تمام این سالها فرق می کند. سران رژیم به خوبی پی برده‌اند که دیگر با تهدید و سرکوب نمی‌توانند مردم و جوانان معترض را ساکت و به خانه‌هایشان بازگرداند. خدای امسال خدای دهه شصت نیست که در سکوت و بی‌خبری هزاران جوان نواندیش، دگر اندیش و مبارز و انقلابی را در دادگاه‌های چنددقیقه‌ای محاکمه و به داربیاویزند. بازداشت‌های هزاران نفری، احکام فله‌ای و اعدام جوانان نشانه اوج بی تدبیری، سردرگمی و استیصال رژیم است. در حالی که جوانان در خیابان‌ها با دستان خالی، در خیزشی انقلابی بر بستر امید و آرزو در پی یک زندگی شایسته و انسانی هستند. نباید جواب این همه عشق به زندگی را با بازداشت، زندان، شکنجه و اعدام داد.
سران رژیم فکر می‌کنند با تشدید خشونت می توانند جوانان و مردم معترض را از ادامه تلاش‌های خستگی ناپذیر خود برای ساختن دنیایی بهتر و آزاد بازدارند و همچنان بر صندلی قدرت پوشالی خود تکیه زنند. این اعمال خشونت تا همین جا هم برای رژیم بسیار گران تمام شده است. در پی اعدام‌های اخیر موجی از همبستگی جهانی به راه افتاده که بسیاری وکیل سیاسی زندانیان محکوم به اعدام شدند و در بسیاری از کشورها رژیم منفروتر و منزوی‌تر شده است.
رژیم بر دارآویختن جوانان را نشانه قدرت و اقتدار می‌داند. غافل از اینکه تمام این جنایات بیش از پیش شعله‌های خشم مردم معترض را فروزان‌تر خواهد کرد و به زودی این آتش که خاموش شدنی نیست دامانشان را خواهد گرفت و برای همیشه حکومت ننگین و آدم کششان را به گورستان تاریخ خواهد سپرد.
