یادداشت روژمان – دستمزد کارگران
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت در پنجشنبه, ۱ دی ۱۴۰۱ طی گزارشی اطلاع داد که پرداختی کارگران نفت در بعضی سایت ها کاهش یافته. شورای سازماندهی در این گزارش از جمله نوشته:
“نیروهای تعمیرات فاز ۱۹ روز سه شنبه در اعتراض به پایین آمدن حقوق ها و کسر ساعات اضافه کاری دست به اعتراض زدند.
-در فاز ۱۲ هم حقوق ها نسبت به ماههای قبل کمتر واریز شده که موجب اعتراض شدید همکاران شده است.
-حقوق واریزی نیروهای کارگاه مرکزی نیز به بهانه ۱۴/۱۴ شدن با کاهشی ۳ میلیون تومانی مواجه بوده که مشخص شد از سقف اضافه کار نیروها کسر شده و جمعه کاری و تعطیل کاری ها هم پرداخت نشده است.
-نیروهای سرویس کار پالایشگاه یازدهم هم بر اساس حداقل دستمزد و رقمی معادل ۷ میلیون تومان دریافت کردند که به همین دلیل هم روز گذشته این همکاران بر سر کار حاضر نشدند.”
در کنار این اخبار از قول رئیس بانک مرکزی گزارش شده که امسال حداقل دستمزد کارگران افزایش پیدا نخواهد کرد. او در اول دیماه سخن خود را تعدیل کرده و اظهار فضل نموده که که افزایش 57 درصدی سال گذشته از عوامل اصلی تورم بالای کنونی و لاجرم حداقل حقوق به میزان پارسال افزایش نخواهد یافت. چند کارشناس رسمی در جمهوری اسلامی عواملی چون رشد نقدینگی، کاهش ارزش ريال، کسری نجومی کابینه و نظایر آنها از عوامل اصلی تورم زا در ایران و گفته اند افزایش قدرت خرید کارگران موجب افزایش تولید شده و لاجرم موجب کاهش تورم خواهد شد.
اما کاهش پرداختی کارگران نفت و سخنان رئیس بانک مرکزی در شرایط انقلابی کنونی دلایل سیاسی دارد تا اقتصادی. صاحبان سرمایه خصوصی، دولتی و خصولتی که در چهار دهه گذشته نیروی کار را ارزان نگه داشته بر این باورند که کارگر سیر معترض تر است تا کارگری که برای تامین غذای روزانه و کرایه خانه اش به کار کودک و همسرش نیاز داشته و همیشه هشتش گرو نهش می باشد. این منطق از ابتدای غلبه سرمایه بر زمینداری در 300 سال گذشته در غرب مورد سوءاستفاده سرمایه داران بوده است.
تصمیم به کاهش دستمزد کارگرانی که خواهان افزایش دستمزدند دارای یک پیشینه تاریخی برای سران جمهوری اسلامی است. آنها یا پدرانشان در انقلاب 57 شاهد بودند که افزایش حقوق کارگران و از جمله کارگران امکان حضور وسیع کارگران در انقلاب را فراهم کرد. همین امر زمینه را برای سرنگونی حکومت پهلوی آماده تر نمود. اما آن افزایش دستمزد ها نتیجه اعتصابات گسترده کارگرانی بود که مستمرا خود را بیشتر سازمان داده و نقش بیشتری در انقلاب بازی کردند. این تجربه تاریخی به کارگران هم یادآوری می کند که می توان از طریق تشدید مبارزات همبسته و سازمان یافته پولهای حاصل از تشدید استثمار کارگران، چپاول اموال و ثروت های عمومی و غارت محیط زیست به جیب بخش های گوناگون سرمایه رفته از حساب های بانکی آنها بیرون کشید. سیاست ضدکارگری یاد شده اهمیت تشکیل صندوق مالی قدرتمند و فراوان را به انقلابیون یادآوری می کند.
