یادداشت روژمان – کارگران و انقلاب
کارگران، به عنوان بخشی از جمعیت معترض و انقلابی از همان ٢٦ شهریور ١٤٠١ در خیزشی که به انقلاب کنونی منجر شده، شرکت داشتند. تشکل‌های کارگری نظیر هفت تپه، سندیکای واحد، شورای سازمانده کارگران پیمانی نفت و شورای هماهنگی و همبستگی کارکنان رسمی صنعت نفت (بازنشستگان و شاغلین)، کارگران در بخش‌های دیگر نسبت به توحش دولتیان در مقابله با انقلابیون عکس‌العمل نشان دادند و به عنوان بخشی از انقلاب از مطالبات آن حمایت کردند. کارگران پیشرو متشکل در سندیکای هفت تپه در همان جمعه هشتم مهر نوشتند:
” با شعار زن زندگی آزادی و با فریادهایمان به سایر مردم معترض و برحق بپیوندیم.”.
شورای سازمانده در ١٨ مهرماه اعتصاباتی جهت حمایت از اعتراضات انقلابی را سازمان داد. نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی با دستگیری بیش از ٢٥٠ کارگر عسلویه و سرانجام اخراج شماری از آنان واکنش نشان داد. این کارگران با مبارزات و اعتراضات پیگیرانه به تدریج
آزاد شدند.
کارگران سندکای واحد در ٢٥ مهر دستگیری کارگران در عسلویه را به شدت محکوم کرده و از حق آنان و سایر کارگران برای هرگونه تجمع و اعتراض و از جمله جهت پشتیبانی از انقلاب آزادیخواهانه مردم ایران دفاع نمودند.
جنگ طبقاتی کارگران متشکل و شاغل با رژیم بر سر مطالبات خود و حمایت آنها از انقلاب ادامه دارد. بخشی از کارگران توانسته اند با استفاده از تناسب قوای جدید به نفع مردم و کارگران مبارزات موفقی جهت افزایش حقوق و مزایا را پیش ببرند. دستمزدهای عقب افتاده هم تا حدودی اخذ شده و صاحبان کار در مورد افزایش و پرداخت به موقع دستمزدها تحت فشارند.
کارگران رسمی نفت روز شنبه ٢٦ آذر را جهت اعتصاب و گردهمایی به خاطر وادار کردن وزارت نفت به اعمال ماده ١٠ در پرداخت ها تعیین کرده است. ماده مذکور ده سال پیش جهت بهبود حقوق و مزایای کارگران رسمی به تصویب رسیده و مراحل قانونی خود را طی کرده، اما وزارت نفت آنرا اهمال کرده است.
شورای سازمانده کارگران پیمانی نفت در فراخوان روز جمعه ٢٤ آذر از دعوت کارگران رسمی، همچنین فراخوان به اعتصاب همکاران در پتروپالایش‌ها برای سوم و چهارم و پنجم دی‌ماه و نیز فراخوان نیروهای انقلابی برای روزهای ۲۸ تا ۳۰ آذر حمایت کرده است.
در فراخوان شورا در همان‌حال به نکات مهمی اشاره شده است. آنها نوشته‌اند:
” گفتنی است که ما به عنوان شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت در آخرین بیانیه خود بر اعتصاب سراسری به عنوان پاسخ محکم به اعدام‌ها و سرکوب‌ها و در دفاع از معیشت و منزلت خود تاکید کردیم. در همانجا از تمامی همکاران در همه بخشها درخواست کردیم فعالانه با ما ارتباط برقرار کنند تا سریعتر برای اعتصاب سراسری خود برنامه‌ریزی کنیم. پاسخ‌های دلگرم کننده‌ای دریافت کردیم. محور مشترک همه این اظهار نظرات این بود که همه جا اعتراض هست و همه علاقه‌مند به ابراز اعتراض خود به این وضعیت هستند.
دوستانی نوشتند که کارگران مدت‌هاست می خواهند اعتراض کنند ولی مشکل نداشتن امنیت شغلی و نگرانی از اخراج مانع است.”
شورا تاکید کرده:
“مشکل نداشتن امنیت شغلی واقعی است. اما ادامه وضع موجود به معنای حفظ امنیت شغلی نیست. همه می دانیم اعدام‌ها و سرکوبگری‌ها در خدمت بردگی بیشتر ما کارگران است و دودش بیش از بیش به چشم ما کارگران می‌رود.
بعلاوه اینکه همین امروز هم می‌توان با تشکیل صندوق اعتصاب فکری برای این مشکل کرد. هر کدام مبلغی به این صندوق بپردازیم که در هنگام اعتصاب در صورت نیازهای اضطراری منبعی داشته باشیم.”
تشکیل صندوق اعتصاب و صندوق‌های مالی حمایت از کارگران و خانواده‌هایشان در سراسر ایران و خارج برای هموار کردن راه پیوستن گسترده‌تر کارگران به انقلاب امری حیاتی است که باید در فرصتی دیگر به آنها پرداخت.
