یادداشت روژمان – صندوقهای کمک مالی کارگری (بخش دوم و پایانی)
برای مبارزان راه رهایی طبقه کارگر، یعنی سوسیالیست ها، پیوستن این طبقه به انقلاب ضروری است. چرا؟ چون انقلاب کنونی گرچه جوهر چپ دارد، اما هنوز ماهیت چپ پیدا نکرده. هنوز شعارها در بهترین حالت در چهارچوب سرنگونی طلبی باقی مانده اند. در حالیکه در صورت سقوطِ حکومت اسلامی و شکست کامل اسلام سیاسی یک حکومت پارلمانیِ متکی به لیبرالیسم می تواند جانشین آن شود که اولویت نخست آن سرکوب تمام حامیان رهایی طبقه کارگر، پشتیبانانِ حذف استثمار، تلاشگران جهت حقوق رادیکال و همه جانبه زنان، ملیت های تحت ستم و سایر اقلیت ها و مدافعان محیط زیست باشد. برای جلوگیری از قطعیت یافتن این حالت باید تلاش کرد هژمونی سوسیالیسم کارگری بر انقلاب کنونی حاکم گردد. باید بتوان در حین اتخاذِ تاکتیک هایی که وحدت موجود را گسترده و وسیعتر سازد آینده نگرانه منافع کارگران و توده زحمتکش در روند رو به پیش انقلاب نیز را در نظر گرفته شود. این کار نیز بدون پیوستن قسمت کلیدی طبقه کارگر به صفوف انقلاب ممکن نیست. کارکران کلیدی نیز آن بخش هایی هستند که می توانند تولید، مخصوصا تولیدِ نفت و فرآورده های نفتی، و خدمات اصلی موجود در خدمت رژیم را متوقف سازند.
پیوستن کارگران مورد نظر تا رسیدن به هدف مورد نظر به دو پیش شرط نیاز دارد. نخست زمینگیر کردن نیروی سرکوبگر و بالا بردن نجومی هزینه اعدام، شکنجه و زندان برای رژیم می باشد. شرط دوم نیز تامین مخارج زندگی کارگران اعتصابی است. تامین شرط دوم تنها از طریق تاسیس صندوق های اعتصاب و صندوقهای کمک مالی کارگری مستقلی ممکن می شود که بطور شفاف کار کنند.
صندوق های اعتصابی کمک کننده ای که توسط خود کارگران تاسیس گردند بهترین و مطمئن ترین می باشند. اما بدلیل فقری که رژیم و صاحبان سرمایه بر کارگران تحمیل کرده اند این صندوق ها آنقدر قوی نخواهند بود که اعتصابات مستمر چندین میلیون کارگر برای مثلا چندین ماه را تامین کنند. اگر کارگران وارد اعتصابات ادامه داری شوند که پشتیبانی مالی کافی نداشته باشند، این خطر وجود دارد که صاحبان سرمایه و ثروت در داخل و خارج و حتی دولت های مرتجع خلا را پر کرده، بر فعالین و رهبران کارگران اعتصابی هژمونی پیدا کنند و در وقت حساس ضرباتی کاری به اعتصابات و حتی بدیل سازی کارگری وارد سازند. کمک مالی فاجعه انگیز بازاریان ثروتمند به کارگران اعتصابی نفت در سال 57 جزو حافظه نزدیک تاریخ می باشد.
در این شکی نیست که تامین بودجه صندوق های حامی کارگران در کنار صندوق های خودشان باید توسط میلیون ها انسان شریفی تامین گردد که خواهان آزادی واقعی هستند. این انسان ها می توانند با مدیریت کردن بودجه خود به طور ماهانه و مستمر به این صندوق ها کمک کنند. مردمانی این چنین هم در داخل زندگی میکنند و هم در خارج کشور. مردم شریفی که در صفوف میلیونی در شهرهای اروپا، آمریکا و استرالیا در حمایت از انقلاب ایران حمایت فعال کرده اند جزء مردم مورد نظر هستند. هم اکنون صندوق های بسیاری در خارج تاسیس شده که می توانند تکثیر شده و به هم بپیوندند. پولهای جمع شده باید بدست فعالین و کارگران معتبر و صددرصد ناوابسته برسد و در راه تقویت انقلاب خرج شوند. پروسه عملی این موارد به پیشرفت انقلاب، کار سازمانگرانه دقیق و زنان و مردان مجرب و صاحب اعتبار نیاز دارد.
