کی باید دست به اسلحه برد؟
همایون فریدونی
15 آبان 1401
پنجاه و دو روز از انقلاب شکوهمند مردم ایران گذشت. این انقلاب تاکنون دستاوردهای با ارزشی داشته که موجب رشد و گستردگی آن شده است. اما این پیشروی ها با هزینه های سنگینی همراه بوده است. ماموران سرکوبگر رژیم، به دستور سران ددمنشِ جمهوری اسلامی و فرماندهان جنایتکار با نهایت توحش با شرکت کنندگان در انقلاب در برخورد کرده اند. این برخورد ها که با سلاح گرم و سرد در محلات، خیابان ها و زندان ها و علیه مبارزین دستگیر شده انجام گرفته به شدت سبعانه بوده است. آنها تا کنون موجب جانباختن بیش از 318 مبارز شده که 49 نفرشان کودک بوده اند. تعداد زخمی ها بسیار بیشتر از این تعداد بوده است. این هزینه و آن میزان از توحش سبب شده که جوانان، بویژه در کردستان خواستار روبرویی مسلحانه با دشمن شوند.
چنان تاکتیکی اگر اتخاذ میشد زودرس و زیانبار می بود، به دلایل زیر:
- مامورین سرکوبگر رژیم هنوز زمینگیر و به طور کامل فرسوده نشده و در حالت تهاجمی قرار دارند.
- انقلاب هنوز آنقدر گسترده و قدرتمند نشده که موجب ریزش نیروهای مسلح شود. با قدرتمند شدن انقلاب و پیدا شدن آثارِ مشهودِ سرنگونی رژیم سربازان وظیفه، بخش پائینی بدنه بسیجی ها و مزدوران محلی فرار کرده و بعضا به مردم خواهند پیوست.
- اختلافات در بالا چنان تشدید نشده که جز خانواده ها خود سران و فرماندهان رده بالا فرار را بر قرار ترجیح دهند.
اینها وقتی روی خواهند داد که میلیون ها و دهها میلیون ناراضی خواهان سرنگومی به میدان آمده و بویژه طبقه کارگر با اعتصابات سراسری و فلج کننده تولید و خدمات غیر ضروری برای شهروندان را متوقف کرده باشند. در میان کالا ها طبعا نقش قطع تولید برای صادرت کلیدی خواهد بود. چون اینها اتفاق نیفتاده تناسب قوا هنوز به شدت به نفع رژیم می باشد. به همین جهت است که سران نظامی و غیرنظامی کوشیدند و می کوشند با کشتار بیشتر در کردستان و بلوچستان نیروها را به جنگ مسلخانه بکشانند. اگر نیروها در این دو خطه خردمندانه عمل نمی کردند توده وسیعی از مردم میدان را برای دو نیروی مسلح خالی میکردند که طرف دشمن در آن عرصه بسیار نیرومند تر است. طبعا این انقلاب به سرعت به جهتی خواهد رفت که قیام مسلحانه در دستور قرار خواهد گرفت و انقلابیون مسلح و پیرور جمهوری اسلامی را روانه گورستان خواهند کرد.
