یادداشت روژمان – آزادی زندانیان سیاسی یک ضرورت مبرم
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و حقوق زنان و قهرمان مقاومت و مبارزه در زندان ها طی پیامی از درون قتلگاه اوین روز جهانی زن را به
“تمام آزادیخواهان و برابری طلبان جهان، زنان و مردان سرزمینم ، زنان زندانی و مادران دادخواه و زنان مبارز” تبریک گفته و بر لزوم تداوم مبارزه انقلابی “زن، زندگی، آزادی” تا پیروزی تاکید نموده است. در فرازی از پیام آمده است:
“جنبش «زن زندگی آزادی» جهان را تحت‌الشعاع قرار داده است. ما با اصرار بر زیست واقعی انسان در مقام و شأن یک زن و یک مادر، گرچه دهه‌ها در مقابل سلطه‌طلبی و اقتدارگرایی حکومتی زن‌ستیز و جامعه‌ای مرد سالار رنج‌ها کشیدیم و مبارزه کردیم، اما امروز قدرت سیاسی عظیمی را رقم زده‌ایم که ساختارهای قدرت استبدادی را سست و بی‌رمق کرده و شکل پیشرو و رادیکال و تعیین کننده‌ای را در سیاست‌های ستیز و جنبش‌های اعتراضی و اجتماعی خلق کرده است.”
غلامحسین محسنی اژه ای، رئیس قوه ی تا بن دندان فاسد قضائی اعلام کرده که 80 هزار زندانی اخیرا آزاد شده اند. اما در این میان زندانیان قهرمانی چون نرگس محمدی، سپیده قلیان، زینب جلالی و بسیاران دیگر از زنان و مردان رزمنده و دربند آزاد نشده اند. سازمان عفو بین المللی به مناسبت روز جهانی زن خواستار آزادی زینب جلالی شده است. در فراخوان این سازمان آمده است:
“زینب جلالیان بیش از ۱۵ سال را به دلیل فعالیت های اجتماعی و سیاسی خود، از جمله برای توانمندسازی زنان کرد، به ناحق در زندان گذرانده است.” در فراخوان اشاره شده که زینب شکنجه شده و علیرغم بیمار بودن از هرگونه مراقبتی محروم مانده است.”
تمام شواهد حاکیند که رژیم آزادی زندانیان را متوقف کرده که زیر فشار مبارزان گسترده در داخل و خارج اتخاذ کرده بود. به جای آن تشدید دستگیری، شکنجه و اکنون اقدام زبونانه مسموم کردن دختران دانش آموز در دستور ارگان خای سرکوب گذاشته است. بنابراین ناچار کردن سران مستاصل اسلامی به آزاد کردن همه زندانیان زن و مرد سیاسی تنها با تقویت مبارزه انقلابی و سرانجام با سرنگونی حکومت جنایتکاران ممکن خواهد گردید. زینب جلالیان، این قهرمان به بند کشیده شده در زندان خوی، در نامه ای در سال 1397 خطاب به جلادان سرنوشت آنها را چنین تصویر کرد:
“ای جلادها ندای آزادی‌خواهی مرا پشت میله‌های زندان می‌شنوید؟! بگذارید خیال خام‌تان را راحت کنم؛ من هرگز با جسمم مبارزه نکرده‌ام که حالا افسوس بخورم جسمم دربند است. یک آزاده با فکر و اندیشه‌اش مبارزه می‌کند نه با جسمش و خوشبختانه شما جلادها هم نمی‌توانید افکار هیچ آزادی‌خواهی را به بند بکشید.
برای من حتی مردن و درد کشیدن در راه آزادی گواراست. پس در حقیقت شما تیشه به ریشه خودتان می‌زنید و همه تلاش‌هایی که شما کرده‌اید بیهوده بوده و محکوم به شکستید.”
