یادداشت روژمان – انقلاب ژینا، نقاط قوت و ضعف و آینده آن، بخش دوم
دستاوردهای سیاسی و اجتماعی انقلاب “زن، زندگی، آزادی” در هم تنیده اند، ولی با توجه به وجه غالب می توان آنها برای راحتی توضیح از هم جدا کرد. در اینجا فقط به دو مورد از دستاوردهای بسیار مهم احتماعی اشاره می شود.
دستاوردهای اجتماعی:
1- از نظر مبارزه طبقاتی در جهت رهائی از سیستم سرمایه داری در ایران گذر کردن از مذهب به سکولاریسم از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. این سکولاریسم که از ایده های چپ مایه گرفته دارای جوهری رزمنده می باشد. مذهب از هر شکلش مانع بزرگی در راه درک درست مبارزه طبقاتی در جامعه بوده و عملا در خدمت هیئت حاکمه و در دوره ما صاحبان سرمایه و دول خدمتگزار آن قرار گرفته است. تبدیل مراسم های مذهبی به هنگام خاکسپاری جانباختگان انقلاب و سه روز، هفته و سال آنها به حرکات سیاسی و ضد رژیمی که برپایه نفی جمهوری انجام گرفته و میگیرد یک دستاورد مهم می باشد. وسعت گرفتن بی سابقه مسخره و جوک کردن آخوند ها و پراندن عمامه های آنان بر این زمینه انجام گرفته است. تاثیرات عمیق ضدیت با مذهب در مناسبات و اخلاقیات انسان ها، اتکا به خود و نه آسمان سبب شده که خانواده های جابباختگان انقلاب ژینا بهم نزدیک شده و بذر ایجاد تشکل هائی را بکارند که آنها را به صورت بخشی از دادخواهان متشکل نظیر مادران خاوران، مادران پارک لاله و نظایر آنها در میآورد.
2- لغو عملی حجاب اجباری توسط میلیون ها زن، که در ادامه مبارزات و مقاومت های 44 ساله حاصل شده و از کف جامعه برآمده، دستاورد گرانبهای دیگر انقلاب مردم ایران می باشد. حمایت میلیون ها مرد از زنان آزاده و مخالفت های آنان با مردسالاری نمایانگر تغییر ریشه ای در برخورد برابری طلبانه جامعه مردسالار نسبت به زنان است. اکنون زنان در جامعه محترم تر از هر زمان دیگر در تاریخ ایرانند و تلاش جمهوری اسلامی برای تثبیت شهروند درجه دوم بودن زنان با شکست شدیدی مواجه شده است. مقاومت جانانه زنان در مقابل فرزند آوری به حکم خامنه ای بر این موقعیت جدید اتکا دارد. این موقعیت از سالها پیش شروع شده و در دوره انقلاب ژینا و نقش برجسته زنان در آن یکی از اوجهایش را تجربه کرده و میکند. این زنان در کنار مردان مبارز طرح های غلاظ و شداد جمهوری اسلامی برای دوباره حجاب اجباری بر سر زنان با شکست افتضاح آمیزی مواجه خواهند کرد.
ضرورت تقویت انقلاب ژینا
برای تقویت انقلاب “زن، زندگی، آزادی” باید نقطه ضعف های آنرا شناخت و در پی رفعشان برآمد.
1- نقطه ضعف اصلی انقلاب فقدان رهبری حزبی، منسجم و توده گیر بوده و هست. در دنیای پیچیده کنونی و در جمهوری اسلامی پیچیده تر نمی توان تنها با اتکا به رهبران بسیار جوانی که فرصت آزمون و خطا در میدان مبارزه جدی را پیدا نکرده و میتوانند تحت تاثیر اتوریته گریزی آنارشیستی قرار بگیرند یک مبارزه انقلابی را هدایت کرد؛ انقلابی با هدف سرنگونی جمهوری اسلامی و استقرار حکومتی با جوهر سوسیالیستی. توده های وسیع و طبقه کارگر در چنان انقلابی فعالانه شرکت نمی کنند، چنانکه نکردند. بدون جلب توده های وسیع کارگر و زحمتکش و بویژه زنان کارگر اگر این انقلاب به سرنگونی جمهوری اسلامی هم بیانجامد دوباره بخش های دیگری از بورژوازی سرکار خواهد آمد که طناب از گرده کارگران و ستمدیدگان خواهند کشید. با تغییر تاکتیک انقلابیون در عقب کشیدن از خیابان فرصت برای سازمان دادن سراسری کارگرانی فراهم شده که مبارزاتشان در دوره اوج کشمکش های خیابانی دچار سکوت شده بود.
2- لزوم تدقیق بدیل حکومتی کارگران به دنبال سرنگونی جمهوری اسلامی و طرد کامل راست ها و راست های افراطی. باید تلاش کرد تا شعار توده ای “مرگ بر ستمگر + نه شاه میخوایم، نه رهبر” به شعار “نان، کار، آزادی، حکومت شورائی” و “زنده باد سوسیالیسم” در شکلی توده ای تکامل یابد.
