یادداشت روژمان – بازنشستگان پیشآهنگ مبارزات مطالباتی
بعد از آنکه انقلاب “زن، زندگی، آزادی” دوره ای از بازاندیشی را آغاز کرد، جنبش مطالباتی کارگران (شامل بازنشستگان کارگری و معلمین) دوباره شکوفا شد. در این دوره بازنشستگان کارگری نقشی رزمنده و پیشآهنگ داشته اند. تشکل های بازنشستگان، نظیر “گروه اتحاد بازنشستگان” همیشه از انقلاب “زن، زندگی، آزادی” حمایت نموده و بر این بستر مطالبات کلیه هم طبقه هائی خود را مطرح کرده اند. آخرین تجمع این پیشتازان در روز سه شنبه نهم اسفند انجام گرفت. آنها در این روز با فراخوان قبلی در استان ها و شهرهای کردستان، آذربایجان شرقی، اردبیل، قزوین، گیلان، کرمانشاه، چهارمحال و بختیاری، ایلام، یزد، اصفهان، البرز و استان مرکزی گردهمائی اعتراضی تشکیل دادند.
بازنشستگان در این روز به صورت مشخص خواستار افزایش حقوق دوره بازنشستگی، تعیین حقوق بر مبنای سبد معیشت و نرخ واقعی تورم و اجرای افزایش ۲۵ درصدی حقوق بر اساس همسان‌سازی حقوق بازنشستگان اند که دولت ابراهیم رئیسی در بهمن سال ۱۴۰۰ لایحه آن را از مجلس پس گرفت.
پیشتازان بازنشسته در شهرستان ها در برابر ادارات کل تامین اجتماعی گرد آمدند. آنها در تهران قصد داشتند فریاد اعتراضشان را در مقابل مجلس سردهند که با اقدامات ضد انسانی نیروهای سرکوبگر مواجه شدند. این نیروها از ساعت 8 صبح در محوطه و اطراف مجلس مستقر شده و عبور و مرور به منطقه را قدغن کردند. بنابه گزارش اتحادیه ی آزاد کارگران، از همان ساعات اولیه صبح و پیش از زمان شروع تجمع؛ نیروهای امنیتی اقدام به دستگیری بازنشستگان نمودند. مأموران امنیتی با اِعمال خشونت و هتاکی به بازنشستگان تعداد زیادی را مورد ضرب و شتم قرار داده و بیش از ۱۰۰ نفر از مردان بازنشسته را بازداشت کرده و به بازداشتگاه پلیس امنیت در مجاورت زندان قصر انتقال دادند.
به گفته‌ی شاهدان تعداد زیادی از زنان بازنشسته نیز بازداشت شدند که با ۳ یا ۴ ون به مکان نامعلومی منتقل شدند.
برخورد خشن مأموران تنها به مقابل مجلس ختم نشد و نیروهای سرکوبگر در مترو بهارستان نیز مستقر شده و ضمن هتاکی و برخورد خشونت‌آمیز به تمامی عابران، سعی در ایجاد فضای رعب و وحشت داشتند.”
بعد از آنکه هسته اصلی قدرت در جمهوری اسلامی ناچار شد تعداد قابل توجهی از زندانیان سیاسی را آزاد کرده و زیر فشار مبارزات انقلابی در عمل به لغو حجاب اجباری و پوشش تحقیرآمیز اسلامی تن دردهد دوباره به تشدید خشونت روی آورده است. مسموم کردن وسیع دانش آموزان و برخورد سبعانه با خانواده های معترض آنان، اعدام های هر روزه در زندان ها، دستگیری شماری از کارگران معترض در عسلویه، تعدادی از کارگران معترضِ ذوب آهن و اینک توهین های رکیک به زنان و مردان بازنشسته و دستگیری توام با ضرب و شتم بیش از صد نفر از مردان و شمار قابل توجهی از زنان بخشی از این تشدید خشونت می باشد. سران مستاصل امیدوارند ترس مردم از سرکوب و زندان را احیا کنند که انقلاب “زن، زندگی، آزادی” آنرا از بین برد.
انقلاب 1401 و جنبش های مطالباتی کارگران معلوم خواهند کرد که آیا امید سران واهی و یا واقعی است. این دو جنبش زنده بر بستر اقتصاد رو به ورشکستگی رژیم، تشدید از بین رفتن مشروعیت آن و عزم جزم انقلابیون و توده وسیع کارگر و زحمتکش به گور کردن جمهوری اسلامی این امید را به باد فنا خواهد سپرد.
