یادداشت روژمان – بازهم درباره وحدت
وحدت موجود در بین صفوف انقلاب همگانی حاضر بی سابقه و تاریخی است. نماز خوان بلوچستان، آتئیست کردستان، لائیک تهران با هم در کنار کارگران پیشرو و حق خواه، دانشجویان شجاع و برابری طلب، طرفداران حقوق ملی، زنان پیشتاز و جسور، فعالین حقوق بشر، کنشگران دفاع از محیط زیست همه پیرامون دو شعار در انقلاب شرکت کرده اند: “زن، زندگی، آزادی” و “مرگ بر جمهوری اسلامی”. ولی این وحدت برای پیدا کردنِ استحکام لازم و بیشتر احتیاج به ممارست مبارزاتی در طی زمان دارد.
ضرورت تقویت این استحکام در فراخوان احزاب فعال در کردستان برای اعتصاب عمومی در سراسر ایران جهت حمایت از مردم کردستان در روز پنجشنبه سوم آذر خود را نشان داد. خطه کردستان در این روز به طرز شکوهمندی به استقبال فراخوان رفت. آنچه در شهرها، شهرک ها و بعضی روستاها مشاهده شد کم سابقه و الهامبخش بود. در این روز اقشار گوناگون در شهرهای سنندج، دیواندره، بانه، بوکان، مهاباد، مریوان، سقز، جوانرود، روانسر، کامیاران، نقده، پیرانشهر، سردشت، سرپل ذهاب، ثلاث باباجانی، قروه، روانسر، زیوه، ارومیه، تکاب و کرمانشاه به صورتی یکپارچه اعتصاب کردند. اما این اعتصاب در سایر نقاط ایران به آن شکل دیده نشد. یکی از دلایل اصلی این بود که مردم سایر نقاط مثل کردستان مبارزه ای چهل و چند ساله را در پشت سر نداشتند.
آیا شهرها، شهرک ها و روستاها در جغرافیای ایران باید دهها سال مبارزه کنند تا به چنان وحدتی دست یابند؟ خیر. مردم در دل انقلاب یکشبه راه دهها ساله می روند. انقلاب کنونی با تداوم مبارزه تاکنونش نشان داده که مصمم است جمهوری اسلامی را براندازد. مبارزین و انقلابیون تا کنون که 71 روز از خیزش انقلابی گذشته پیشروی هایی چشمگیری داشته اند که یکی از آنها همین وحدت رو به استحکام می باشد. انقلابیون و مبارزان طبعا در جهت تقویت وحدت مذکور تلاش خواهند کرد و در این راه از تجارب کردستان انقلابی درس ها فراخواهند گرفت. یکی از مهمترین عواملی که چنان وحدتی را رقم زده سازمانیافتگی،رهبر پروری، حزبیت و انضباط حزبی می باشد. اتخاذ این خصوصیات برای نیروهای انقلابی حیاتی است.
انقلاب همگانی کنونی در مسیر خود باید به چنان وحدتی دست یابد تا جمهوری اسلامی را براندازد. اما طبقات و اقشاری در این انقلاب حضور دارند و حضور خواهند یافت که منافعی متفاوت از هم و بخشا آشتی ناپذیر دارند. کارگران، زحمتکشان و فعالینشان باید در دل تلاش برای تحکیم وحدت مذکور به فکر فردای پس از سرنگونی هم باشند. طبیعتا کارگران و کمونیست ها که بیش از همه در توجه به این مسئله نفع میبرند، اجازه نخواهند تجربه جمهوری اسلامی تکرار شود. نباید وحدت کنونی به وحدت پیرامون بورژوازی تبدیل شود، همانطور که وحدت کلمه خمینی این وضع را پیدا کرد.
