یادداشت روژمان – بدیل ها و کشمکش ها (بخش دوم)
جنبش انقلابی 1401 با اکسیون های روز 27 بهمن نشان داد که مبارزین و انقلابیون، در کنار کارگران (شامل معلمین و بازنشستگان کارگری و زنان رزمنده) همچنان مصمم به تداوم مبارزه تا نیل به خواست هایشان هستند. یکی از این مطالبان سرنگونی کلیت جمهوری اسلامی به طریقی انقلابی است. میر حسین موسوی، نخست وزیر دوره ی اعدام های دهه شصت و مرید خمینی، این واقعیت را درک و مطالباتی را مطرح کرده تا شاید جلوی سقوط “کلیت” رژیم توسط مردم انقلابی و از پائین را بگیرد. مطالبات مطرح گردیده توسط او کدامند؟
میرحسین موسوی روز 15 بهمن بیانیه ای با خواست های مشخص را منتشر نموده تا به قول خودش رژیم فعلی، که منظور هسته اصلی و موجود در قدرت می باشد، کنار گذاشته شود؛ ولی جمهوری اسلامی، که خود وی بخشی از آنست، و دولت بورژوائی، به معنی سوسیالیستی کلمه، دست نخورده باقی بماند. پیشنهاد او در بیانیه خطاب به “مردم با تمام نیروها و شخصیت های به اصطلاح ازادیخواه، مدافع استقلال و یکپارچگی سرزمینی، خشونت‌پرهیز و توسعه‌گرا” مطرح گردیده و به صورت زیر است:
خشونت‌پرهیز و توسعه‌گرا در میان می‌گذارم:
“اول- برگزاری همه‌پرسی آزاد و سالم در مورد ضرورت تغییر یا تدوین قانون اساسی جدید.
دوم- در صورت پاسخ مثبت مردم، تشکیل مجلس مؤسسان مرکب از نمایندگان واقعی ملت از طریق انتخاباتی آزاد و منصفانه.
سوم – همه‌پرسی درباره متن مصوب آن مجلس به منظور استقرار نظامی مبتنی بر حاکمیت قانون و مطابق باموازین حقوق انسانی و برخاسته از اراده مردم.”
خود موسوی میداند که این پیشنهادات مبهم هستند. اما از “جمهوری اسلامی” در سال 57 مبهم تر نیستند. وقتی بورژوای حاکم داخلی و خارجی در خطر یک انقلاب با جوهر چپ قرار بگیرند، چنانکه در سال 57 قرار گرفتند، از زیر عبا در میایند و لباس سکولارها را بتن میکنند. البته در کنار این سناریو خطر کودتای احتمالی توسط سپاه را نمی توان از نظر دور داشت (که بحثی دیگر را می طلبد).
راه حل تمام اینها تلاش در جهت هموار کردن راه پیروزی این انقلاب، با تقویت جوهر چپ و کارگری آن، می باشد.
ادامه دارد
