یادداشت روژمان – خشونت علیه زنان، خشونت علیه بشریت
روز ۲۵ نوامبر برابر با چهارم آذر ماه، طبق تقویم سازمان ملل روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان است. یکی از آزار دهنده ترین دردهای جامعه بشری، خشونت علیه زن می باشد. دردی که مرز نمی شناسد، قشر و طبقه، کوچک و بزرگ نمی شناسد. هر جا زنی هست نوعی از این درد برای آزار دادن در کمین است. دردی که بیشتر از همه زنان فقیر و مستمند، زنان کارگر، زنان خانه دار، زنان بیسواد، زنان مهاجر، زنان جنگ زده، زنان مظلوم تن فروش و زنان معتاد را آزار می دهد.
آزار زنان امری جهانی و دیرینه سال بوده و در دوره ما مورد نیاز سرمایه داری می باشد و لاجرم ابقا شده است. این ستم در هر کشوری به نسبت مبارزه ای که با نظام سرمایه داری و دولت هایش انجام گرفته شدت و ضعف گوناگون دارد.
جمهوری اسلامی، به عنوان یکی از زن ستیزترین رژیم ها، از تمام امکانات مذهبی، قانونی، پلیسی، زندان و شکنجه جهت در انقیاد نگهداشتن زنان کوشیده تا به آن ترتیب کل جامعه را اسیر سیستم سرمایه داری و حاکمیتش نگه دارد. اما مبارزه و مقاومتی که در 43 سال گذشته توسط زنان آزاده و مردان برابری طلب علیه این رژیم زن ستیز انجام گرفته سرانجام سرچشمه انقلاب پر شکوهی گردید که جریان دارد. این انقلاب که با شعار “زن، زندگی، آزادی” شروع گردید و از روسری سوزان گذر کرد، اکنون شعار “مرگ بر جمهوری اسلامی” را در کنار شعار نخست اتخاذ کرده و مصمم است تا آنرا به عنوان یک کلیت به گور بسپارد.
خشونت بخشی از بی حقوقی زنان می باشد که سرمایه داری و مذهب خدمتگزارش آنرا احیا کرده و فقط هنگامی از بین خواهد رقت که این نظام و دولت بورژوایی توسط یک انقلاب سوسیالیستی در هم شکسته شده باشد. باید انقلاب کنونی با هموار کردن راه طبقه کارگر در پیوستن به آن گرایش سوسیالیستی را در درونش تقویت نماید و خشونت علیه زنان از ریشه براندازد. اما همین امروز می توان با مبارزه ای سازمانیافته و متحدانه با شرکت وسیع ترین قشرهای زنان استثمار شده و ستمدیده و مردانی که بقای این ستمگری را فشاری آزار دهنده و توهینی آشکار به انسانیت خود می دانند جامعه ای ساخت که به درجات قابل توجهی محیطی امن تر در خانه و روابط و مناسباتی انسانی در جامعه و فضایی امن تر در محیط های کار فراهم کند. این کاری است که در بعضی کشورها انجام گرفته است. اما دستاوردهای زنان همیشه می تواند پس گرفته شود، چنان امروز بخشا پس گرفته شده است. پس می توان نه تنها به کمک تحلیل، بلکه با مشاهدات تیزبینانه به این نتیجه رسید که در نهایت با خلاصی از شر نظام سرمایه داری و برقراری یک نظام سوسیالیستی است که می توان برای همیشه از تمام مصائب و جمله خشونت علیه زنان رها شد.
