یادداشت روژمان – دشمنت را بشناس
سون تزو، از فرماندهان نظامی چین باستان – در قرن ششم قبل از میلاد در کتاب “هنر جنگ”نوشت
“هم خودت و هم دشمنت را بشناس”
او ادامه داد:
” اگر خود را بشناسی و اگر دشمنت را بشناسی، نیازی نیست که از نتیجه‌ی صدها نبرد هراس داشته باشی
اگر خودت را بشناسی اما دشمنت را نشناسی، به ازای هر پیروزی، طعم یک شکست را خواهی چشید
اگر نه خودت را بشناسی و نه دشمنت را، در هر نبردی از پای در خواهی آمد.”
امروز در ایران انقلابی بین اکثریت مردم برای سرنگونی جمهوری اسلامی و خود رژیم در جریان است که برای بقا تقلا می کند. دشمن مجهز، سازمانیافته و مسلح است و از تمام ابزار های مالی، نظامی، اطلاعاتی بهره مند است. اما پایگاه اجتماعی بسیار نازکی دارد که آنهم جمعی متزلزل و امید باخته هستند که صرفا بدلایل مادی و یا جنایاتی که طی بیش از چهار دهه مرتکب شده اند با آن مانده اند. نمایندگان اکثریت مردم در مقابل با دست های خالی به میدان آمده و بتدریج دارند بر تعدادشان افزوده شده و سازمان پیدا می کنند. اولی مشروعیت باخته و منفور است. انقلابیون برای برانداختن حکومت اسلام سیاسی از مشروعیت تاریخی برخوردار بوده و پر از امید و طراوت هستند. آنها تا همین جا پیشرفت های خوبی داشته اند
طبعا ویژگیهای دشمن و دوست بسیارند. جمهوری اسلامی برای نجات مالکیت خصوصی و سیستم سرمایه داری آمد و آنرا انجام داد. اما هزینه ای که بورژوازی ایران برای خدمات خادمان اسلامی سیاسی پرداخت کرد کوه آسا بود. گذشته از آن هزینه ای که به کارگران، زحمتکشان، بیکاران، زنان، جوانان، ملیت ها، اقلیت های مذهبی و غیره تحمیل نمود بسیار کلان تر بود. این رژیم برای انجام وظایف ضد انقلابی و ضد انسانیش از هرگونه عدالتخواهی بورژوایی به صورت ظاهر هم شده دست برداشت. آنچه در سال 67 مشاهده شد، اکنون در زندان ها تکرار میشود. شکنجه های موجود در زندان ها، کشتن زیر شکنجه، بیدادگاههای کوتاه مدت و صدور احکام سیاسی نظیر حکم اعدام محسن شکاری به بهانه در دست داشتن قمه و زدن چند زخم سطحی به یک بسیجی قبلا در مورد هزاران و دهها هزار زندانی اعمال شده است. نباید به هیج وجه به به اصطلاح کارشناس درونی و بیرونی که اعدام اخیر را غیرفانونی میخوانند توجه کرد. جمهوری اسلامی برای حفظ حکومت اسلامی هیج قانون، اخلاق و ضابطه ای را به رسمت تمی شناسد.
تا اکنون احکام اعدامی که که صادر شده ببهانه داشتن سلاح سرد، آتش زدن فلان مرکز سرکوبگری و نظایر آنها بوده است. در این مورد باید از انقلابیون خواست فعلا از حمل سلاح سرد، حمله به مراکز رژیم و کلا از دست زدن به هرگونه اقدام و عمل زودهنگام و زود رس خودداری کرد. در ضمن خود خرابکاران سازمان یافته رژیم این کارها را طبق دستور و با برنامه انجام می دهند که ضروری است آنها را متوقف کرد. به طور خلاصه باید گفت که انقلاب پیشرفت زیادی به لحاظ تشکیلاتی، وحدت طلبانه، دور از هرگونه سکتاریسم داشته است. یکی از تغییرات در عرصه نزدیک شدمنمردم به همدیگر دیده می شود. در دوره پیش از انقلاب مردم و بویژه جوانان دختر و پسر می ترسیدند مورد حمله انسان های نیازمند و غیره قرار بگیرند. بنابراین هرکس چاقویی در کیف و یا جیب گذاشته و بعضا قمه ای در گوشه ای از خانه می گذاشتند تا در صورت لزوم از خود دفاع کنند. این فضا به درجات زیادی رخت بر بسته است. امروز اقشار گوناگون درهای خانه هایشان باز میگذارند تا اگر جوان دختر یا پسری مورد خمله اوباش رژیم قرار بگیرند آنها را پناه داده و با احترام و ستایش از آنها حفاظت و حمایت کنند.بنابراین در چنین فضایی دیگر نیازی به دفاع از خود منفردانه نیست. امروز روز تلاش جمعی، تقویت تشکل های محلات، دانشجویی و نظایر آنها در دستور قرار دارد. روز رو در رو شدن مسلحانه با نیروهای رژیم و ساختار آن خواهد رسید.
