یادداشت روژمان – رادیکالیسم چپ در پیام های نوروزی

یادداشت روژمان – رادیکالیسم چپ در پیام های نوروزی

در آخر سال 1401 و شروع سال 1402 رادیکالیسمِ چپِ جاری در جامعه در پیام های نوروزی نیروها و شخصیت های مبارز و انقلابی بازتاب خوبی داشت. خوش بینی معطوف به واقعیات، که از مبارزات چند دهه گذشته و بویژه 6 ماه گذشته ریشه میگرفت در میان آنها برجسته بود. برای مثال تشکل های بازنشستگان مبارز، که در جنبش مطالباتی نقش موثری ایفا کرده اند، پیامهائی مالامال از امید منتشر کردند. در اینجا میشود به پیام نوروزی اتحاد بازنشستگان اشاره کرد. در بخشی از آن چنین آمده است:
“ما بازنشستگان آموختیم تا معیشت را با آزادی بخواهیم و دهلیز تاریک جداسری را با نور اتحاد درخشان کنیم‌.
ما بازنشستگان، با چشمانی پرامید و با همه‌ی بار سالیان به پای جان‌های جوان ایستاده‌ایم. ما تا پایان هم‌پیمان فرودستان می‌مانیم.
سال نو و نوروز و بهار را به یاد همه‌ی عزیزانی که دیگر نیستند، به یاد فرزندان زندانی‌مان و به یاد آزادیخواهان عدالتخواهی که در میان ما نیستند، سپری می‌کنیم.”
نرگس محمدی فعال حقوق بشر، حقوق کودک و زندانی سیاسی شجاعی، که اقدامات و موضعگیری هایش الهامبخش نیروهای انقلابی و زنان مبارز می باشد، در پیامی که از زندان اوین فرستاد از جمله چنین نوشت:
” بهار پایان انتظار است، انتظار رفتن زمستان. ما هم انتظار را پایان خواهیم بخشید. انتظار پایان حکومت دینی استبدادی. ما مردمیم و قدرت داریم. ما امروز همدیگر را داریم. سیستان و بلوچستان، کردستان، خوزستان، اذربایجان، خراسان، تهران و … همه با همیم. ما به آزادی و برابری باور داریم.”
نرگس در ادامه نوشت:
“حکومت در مقابل ما و ما در مقابل حکومتیم. افزونی قدرت ما، بی قدرتی حکومت و امید ما، یاس حکومت و زندگی ما، مرگ حکومت استبدادی است. پیروزی سهل نیست اما قطعی است.”
جمعی از دانشجویان تربیت مدرس در پایان بیانیه نوروزی خود نوشتند:
“ما دانشجویان دانشگاه تربیت‌مدرس تا بالغ شدن جنبش انقلابی کنونی و رسیدن دو میوۀ آن یعنی «آزادی و برابری» در کنار هم و در کنار همۀ محذوفان و مطرودان و تهی‌دستان، با هر جنسیت و مذهب و زبانی، خواهیم ایستاد و یک سر سوزن از خواسته‌های انقلاب عقب‌نشینی نخواهیم کرد و در سال نو با تمام توان در راه رسیدن به اهدافمان گام برمی‌داریم”.
تورکمن های دمکرات ایران در بخشی از پیامشان تحت عنوانِ “سالی که گذشت” یادآوری کردند که:
“سالی که گذشت با وجود فضای رعب و وحشت، آتش افروخته شده جنبش انقلابی “زن، زندگی، آزادی” همچنان شعله ور است و نشانی از خاموش شدن ان نیست.
سال نو بر مردم تورکمن صحرا و همه مردم آزاده ایران مبارک و فرخنده باد! ما در آغاز سال نو بار دیگر همبستگی خود را با جنبش «زن، زندگی، آزادی» با صدای بلند اعلام می داریم، و برای ساختن آینده ای بهتر و برقراری آزادی، دمکراسی، عدالت اجتماعی و به رسمیت شناخته شدن حقوق ملیت های تحت ستم در کشورمان به تلاش و مبارزه ادامه خواهیم داد.”
اکسیون های شب چهارشنبه سوری با شعارهای ضد حکومتی، گردهمائی خانواده ها و مردم مبارز بر سرِ مزار جانباختگان انقلاب و سخنرانی های سیاسی و دلیرانه والدین آنها و نیز بازگشت جوانان دختر و پسر به خیابان ها در اکثر شهرهای کردستان و بعضی از شهرهای بزرگ ایران به طور اکید نمایان میسازند که رزمندگی و امید موجود در پیامها واقعی هستند. انقلاب گرچه در زیر ضربات سنگین خدمتگزاران استبداد دچار افت شده، اما هنوز زنده است. باید آنرا بر متن ناتوانی های رژیم و روحیه والای مبارزاتی مردم خواهان تغییرات عمیق تقویت کرد. یکی از مهمترین راه های تقویت انقلاب هموار کردن راه پیوستن علنی توده میلیونی زنان و مردان کارگر، به عنوان از یک طبقه همبسته، به انقلاب می باشد.