یادداشت روژمان – طبقه کارگر و حاکمیت
چهار ماه از خیزش انقلابی “زن زندگی آزادی” گذشت. در این مدت سران رژیم تمام سعی خود را به کار بستند با هر آنچه در توان دارند، تا این خیزش انقلابی با شکوه را سرکوب کنند و مردم و جوانان انقلابی را به عقب برانند. اما این مردم مبارز و انقلابی تا سرنگونی کامل این رژیم از پای نمی نشینند و این جنبش سرباز ایستادن ندارد. اپوزسیون راست که تا دیروز و زمانی که در خیابان های ایران جوانان انقلابی با شلیک مستقیم گلوله های جنگی مزدوران رژیم کشته می شدند در رختخواب هایشان لم داده بودند حالا برخواسته اند و با ائتلاف های کذایی می خواهند با پول های همین مردمی که سالها پیش به جیب زده و دزدیده اند از بالای سر مردم رهبرتراشی کرده و خود را به عنوان ناجی این مردم قلمداد کنند. اما مردمی که تجربه تلخ انقلاب سال 57 را دارند به خوبی می دانند که تنها با دستان توانای خود و با نیروی متحد و یکپارچه می توانند این رژیم را به قعرتاریخ بسپارند و جامعه را اداره کنند. سوالات بسیاری در مورد آلترناتیو پس از جمهوری اسلامی مطرح شده و همه به تکاپو افتاده اند تا جای خالی را پر کنند. گام های پرتوان طبقه کارگر و کارگران صنعت نفت را می بینیم که زمین را زیر پای سران رژیم به لرزه در آورده و طنین پایشان خواب را از چشمانشان ربوده است. امروز شاهد اعتصاب در شرکت ستاد شرکت نفت و گاز شرق در مشهد، پالایشگاه آبادان، شرکت پایانه های نفتی ایران جزیره خارک، واحدهای عملیاتی منطقه سیری در جنوب بندر لنگه، شرکت فلات قاره قشم، شرکت پالایش گاز فجرجم، شرکت نفت و گاز پارس، پالایشگاه نفت و گاز ایلام، پالایشگاه گاز ایلام، شرکت گاز استان فارس در شیراز، کارکنان رسمی نفت در اهواز، کارکنان رسمی شرکت نفت و گاز چشمه‌خوش دهلران، کارکنان رسمی شرکت نفت و گاز آغاجاری بودیم. این تجمعات مطابق فراخوان از پیش اعلام شده برای برگزاری تجمع سراسری با محوریت شهرها و مناطق عملیاتی و نفتی برگزار شد. و این یعنی صدای پای تداوم انقلاب. همچنین بیانیه قاطع و روشن جوانان انقلابی در چندین شهر با عنوان “حمایت از فراخوان شورای هماهنگی و همبستگی کارکنان نفت برای اعتصاب” خود گویای رزمی بی امان است که مطالبات مردم انقلابی ایران را تحقق خواهد بخشید. در بخشی از این بیانیه چنین آمده است: “این طبقه ی کارگر است که انجام و سرانجام این انقلاب را تعیین می کند چرا که ثروت جامعه از ماحصل کار این طبقه انباشت می شود و در عین حال هم عمده ی هزینه های انقلاب هم بر گرده ی طبقه ی کارگر است، پس هیچ کس هم شایسته تر از طبقه کارگر نیست که بتواند حاکمیت جامعه را در دست داشته باشد.” و این یعنی شکل گیری رهبری در بطن جامعه ای که مبارزه در آن جاریست. “برای زن زندگی آزادی”
