یادداشت روژمان – عفو زندانیان سیاسی، چرا؟
قوه قضاییه جمهوری اسلامی هم‌زمان با سالگرد انقلاب ۵۷، اعلام کرد که با موافقت علی خامنه‌ای «دهها هزار» متهم و محکوم شامل «عفو و بخشش» می‌شوند، به جز آنها که «اظهار کنند ما پشیمان نیستیم و تعهد کتبی نمی‌دهیم.» گویا زندانیان مشمول آزادی باید کتبا تقاضای پشیمانی و عفو کنند.
مقامات ریز و درشت رژیم چنین جلوه می دهند که آزادی زندانیانِ عادی و سیاسی نشانه مهربانی خامنه ای و رافت اسلامی است. ولی این امر عیانی است که از ابتدای شروع عمر ننگین جمهوری اسلامی علی خامنه ای، با مهربانی کذائیش، حامی و دستور دهنده بریدن زبانها، شکستن قلمها، کشتارها، اعدام ها و شکنجه های دهها هزار نفره در ایران بوده است. دیکتاتوری هار مورد نیاز سیستم سرمایه داری ایران در او متبلور می باشد. رافت اسلامی هم طی 44 سال عمر رژیم در تشدید استثمار، ارزان کردن نیروی کار، فقیر سازی، دربدری فعالان سیاسی و مدنی، کشتار هزاران نفره در زندان ها و خارج زندان ها، پایمال کردن حقوق اولیه و دموکراتیک و انسانی اکثریت شهروندان، شامل کارگران، زنان، اقلیت های ملی و مذهبی پوچی خود را نشان داده است.
دلایلی سیاسی موجب تصمیم سران رژیم شده که به بعضی از آنها اشاره میشود:
زندان ها به دلیل وجود زندانی سیاسی در دوره پهلوی ها و جمهوری اسلامی همیشه مراکز آموزش مقاومت، آگاهی بخشی و مبارز پروری بوده اند. این خاصیت در دوره انقلابی اخیر بسیار پررنگ تر است. همین امر موجب هراس سران و حتی زندانبانان از رفتن جوانان دختر و پسر به بندهای زنان و مردان و دیدار با قهرمانان فراوان مقاومت گردیده است. رژیم میخواهد با آزاد کردن برخی از جوانان و تحت نظر گرفتن آنها در خارج زندان از خطر مذکور بکاهد. در همین راستا قوه قضائی زندانیان مقاوم و جسور معینی را نیز آزاد کرده تا در خارج زندان تحت نظر باشند. برای نمونه زارا محمدی، فعال مدنی و مدرس زبان کُردی، «به زور» از زندان آزاد شد؛ او گفت که “طلب عفو نکردم و نخواهم کرد.”
قوه قضائی قبلا هم همین کار را انجام داده است. آتنا دائمی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی سابق، در چند توییت با تاکید بر «تبلیغاتی بودن عفو» اعلام شده، نوشت که با شنیدن «عفو» چهره عصبانی صبا کردافشاری و یاسمن آریانی را به خاطر می‌آورد که سال ۹۷ در حالی که تمامی دوره زندان تعزیری خود را تحمل کرده و کمتر از یک ماه به پایان حبس‌شان مانده بود با به اصطلاح “عفو” آزاد شدند در حالی که می‌گفتند ما عفو نخواستیم یک ماه دیگر با افتخار حکم‌مان تمام میشود ولی به زور آنها را از بند خارج کردند.”
البته به دلایل دیگری در مورد “عفو ملوکانه!؟” اشاره شده است. از جمله اینکه کاربدستان این امید واهی را دارند تا عفو نمایشی زندانیان سیاسی قدیمی و جدید در خارج و داخل کشور برایشان آبروئی کسب کند. اما شیشه آن ابروی نداشته از جند طرف شکسته است. در ضمن بعضی اصلاح طلبان آن اقدام را به فال نیک گرفته و کوشش خواهند کرد به جامعه القا نمایند که هسته سخت قدرت قصد سازش و دلجوئی از مردم را دارد. اما تلاش اینها نیز کوبیدن آب در هاون است.
البته نوشته شده که این آزادی ها دلایل اقتصادی هم دارد. احتمالا حدود ۲۶۰ هزار نفر در ایران زندانی بوده‌اند که مخارج سنگینی برای رژیم در بردارد.
در هر حال زندانیان سیاسی قهرمانان مردم هستند و بودنشان در “زندان بزرگ” یعنی خارج زندان بهتر است. آزادی آنها دستاورد انقلاب شکوهمند “زن، زندگی، آزادی” است و امیدواریم این انقلاب موجب رهائی همه قهرمانان و فرزندان مردم از زندان های مملو از جنایت رژیم گردد. “زندانی سیاسی آزاد باید گردد!”
