یادداشت روژمان – همایش حمایت از منشور مطالبات حداقلی 20 تشکل مستقل مدنی (بخش دوم)
همایش حمایت از منشور مذکور که در 22 آوریل در کلن برگزار میشود. تا یازدهم آوریل شصت و دو حزب، سازمان و نهاد و بیش از هزار نفر، با وجود ارزیابی‌های متقاوت درباره کمبودهای آن، از منشور پشتیبانی کرده اند. این پشتیبانی، بدلیل نقاط قوت منشور در داخل هم وسیع گزارش شده است. عده ای از حامیان بطور در بست از آن پشتیبانی کرده اند. شماری نیز ضمن اشاره به کمبود ها و ارائه بدیل حمایت خود را اعلام نموده اند. گروه اتحاد بازنشستگان در ششم اسفند 1401 نوشت:
“متنی مشتمل بر ۱۲ماده تحت عنوان «منشور مطالباتی حداقلی تشکل های صنفی و مدنی ایران» با بیست امضای مشترک در روزهای اخیر منتشر گردید. قبل از آنکه بخواهیم به محتوای منشور بپردازیم، اقدام این دوستان را به خاطر انتشار منشوری که قصد آن طرح خواست های حداقلی در شرایط کنونی برای ارائه به جنبش و به طور مشخص به خیزش کنونی است، ارج می نهیم.
اکثریت قریب به اتفاق این خواست ها مورد تایید ما و اغلب تشکل های سیاسی و حرفه ای مستقل کارگری، زنان، معلمی، بازنشستگی، جوانان و دانشجویی هستند. این خواست ها بارها در سطح جنبش مطرح گردیده اند، هرچند ممکن است با جملات و عبارات دیگری بیان شده باشند. اما ویژگی این منشور گرد آوردن اکثر آنها در یک سند و امضای مشترک ۲٠ تشکل در تأیید مفاد آن است.”
سندیکای کارگران شرکت واحد نیز طی اطلاعیه ای، که در روز سوم اسفند منتشر شد، از ” تلاش مشترک افراد و نهادهای محترمی که متن منشور را تهیه و جهت امضا به سندیکا نیز ارسال نمودند،” قدردانی نمود. فرزانه راجی، نویسنده، مترجم و فعال اجتماعی سرشناس هم نوشت:
“طرح مطالبات و حرکت در جهت وجه ایجابیِ خیزش/جنبش امری بسیار ضروری و بجاست، به‌ویژه در شرایط کنونی جنبش که نیروهای ارتجاعی از هر سو در کمین به انحراف کشاندن خواست‌های واقعی مردم و مصادره‌ی خیزش/جنبش آنان هستند.”
گروه اتحاد بازنشستگان در ادامه اینطور اظهار نظر کرد:
“تا آنجا که ما می دانیم و شواهد نشان می دهند، منشور مطالبات حداقلی ۲٠ تشکل در روندی دموکراتیک و براساس بحث و گفتگوی جمعی و خرد جمعی – دست کم در حد همان تشکل های امضا کننده – تنظیم نشده است. معدودی از تشکل های امضا کننده، این منشور را تنظیم کرده و برای امضا به دیگران ارائه داده اند و در این روند نه فرصت پیشنهادهای اصلاحی و تکمیلی داده شده و نه چنین تقاضائی از جانب ارائه دهندگان صورت گرفته است.”
سندیکای کارگران شرکت واحد نیز در همان اطلاعیه یادآور شد که وقت کافی برای “برای بررسی و مشورت با اعضای خود” به آنها داده نشده است. فرزانه راجی همین امر را چنین بیان نموده:
به‌نظر می‌رسد به‌واسطه‌ی ضرورت زمانی، شتابی بیش از حد در تعداد و ترکیب امضا کننده‌ها، و تدوین و نگارش منشور صورت گرفته است که به «منشور»ی کمابیش نارسا و حاشیه‌های بسیار منتج شده است.”
اما نا رسائیها کدامند؟ سندیکای واحد در این مورد این چنین نظر داده است:
“سندیکا با بسیاری از مطالبات طرح شده در متن موافق است و طی سالیان متمادی در فعالیت‌ها و بیانیه‌های مختلف، از جمله در بیانیه‌های مشترک، به جوانبی از این مطالبات فوری پرداخته و خواهد پرداخت؛ با این وجود سندیکا ملاحظاتی در مورد متن و پروسه تدوین آن داشته و دارد؛ بخصوص می‌توان به عدم اشاره مشخص به نقش کلیدی طبقه کارگر و خانواده‌های کارگری و زحمت‌کش، بعنوان اکثریت مطلق جامعه (ضمن تکثر و تنوعات منطقه‌ای، ملیتی، جنسی و جنسیتی، زبانی، فرهنگی، مذهبی، سنی، صنفی و بخشی و شغلی (صنعتی، کشاورزی، خدماتی، آموزشی، بهداشتی و غیره)، در مبارزه با نظام سرمایه‌داری و حکومت آن، و همچنین سرنوشت ساز بودن مبارزه همه جانبه طبقاتی در هرگونه تحول اساسی و رهایی بخش در ایران اشاره کرد.”
ادامه دارد
