یادداشت روژمان – پیام مراسمهای روز جهانی کارگر
مراسمهای امسالِ روز جهانی کارگر بسیار پر شکوه تر و پر جمعیت تر و همبسته تر از سال های پیش بود. شرکت کنندگان شعارها، سخنان و مواضعشان را با خشمی سوزان بیان کردند. همبستگی جهانی آنها در شعارها و خواسته های مشترک نمایان گردید. زنان و مردان شرکت کننده در مراسمهای بدقت سازمانیافته نابرابری کوه آسای مالی و نابرابری دهشتناک جنسیتی را مورد یورش قرار دادند. آنها به لحاظ اقتصادی خواستار افزایش دستمزد به نسبت تورم و تامین یک زندگی مرفه، برابر و صاحب منزلت برای همه زنان و مردانی شدند که نیروی لازم برای گرداندن چرخ زندگی در دنیا هستند. شرکت کنندگان به لحاظ سیاسی خواهان توقف جنگ در اکراین، متوقف کردن حنگ افروزی از جمله با چین و همچنین تغییر روابط خصمانه با طبیعت و احیای زیست بوم گردیدند. شرکت کنندگان گذشته از مطالبات جهانی در هر کشور خواست ویژه توده ها را نیز بیان نمودند. در جاهائی نظیر کشورهای آمریکا و اروپا که سیاست های دشمنانه دولت ها موجب جانباختن پناهجویان در مرز مکزیک و یا آبهای دریاهای مدیترانه و اژه شده و کابینه ها هر روز قوانین سخت تری علیه آنها اتخاذ میکنند شعار “شهروندی یک حق است” طنین انداز بود. در کشوری مثل ایران و بر بطن انقلاب “زن، زندگی، ازادی” شعار توده گیر “مرگ بر دیکتاتور” در کنار افزایش دستمزد و مطالبات دیگر سر داده شد.
سازماندهندگان مراسمهای اول مه همیشه کارگران سازمان یافته در اتحادیه ها، سوسیالیست ها و کمونیست های متشکل بوده اند. مراسمهای پر شکوه و پرجمعیت امسال نمایانگر قدرتگیری آنها در بدنه جامعه در مقابل دست راستی های خزیده در قدرت بودند. طبقه کارگر رزمنده طبعا پایه نیرو گرفتن سوسیالیست ها و کمونیست شدند. این طبقه هم به لحاظ تاریخی و هم عینی نیروی اصلی تحولات عظیمی می باشند که در راه است. آنچه امروز در جریان مبارزه طبقاتی دیده میشود فقط شروع تلاش ها و کشمکش هائی است که کارگران گام به گام پیش می برند.
در حال حاضر با شکوه ترین اعتصابات و تحرکات کارگری و توده ای در ایران جریان دارد. انقلاب ژینا و اعتصابات کارگران پروژه ای نفت شکوه و جلال این مبارزات می باشند. ایران به عنوان حلقه ضعیف زنجیر سرمایه داری و امپریالیسم، با رژیم مستاصل و بورژوازی ضعیف و چند تکه شده اش و با کارگران آگاه، مبارز و فعالین کارگری با افق سوسیالیسم و کادرهای انقلابی کمونیستش این ظرفیت را دارد که حلقه اصلی تحولات پیش رو باشد. مبارزات کارگران ایران طبعا از مبارزات و وضع طبقه کارگر جهانی و بویژه کارگران آمریکا و چند کشور اروپائی نظیر بریتانیا، فرانسه و آلمان تاثیر پذیرفته و می پذیرد و بر آنها تاثیر گذشته و میگذارد.
کارگران در آمریکا گذشته از دست زدن به اکسیون های گوناگون مشغول خود سازماندهی در میان سازمان ها و احزاب سوسیالیستی و بویژه در اتحادیه های جدید و مبارز می باشند. تعداد اعضای حزب سوسیالیست و چپ در این کشور در سالهای اخیر گسترش چشمگیری داشته است. ادبیات جریان سوسیالیسم علمی وسیعا پخش و خوانده می شود. اما شاخص ترین نماد رشد رزمندگی طبقه کارگر آمریکا روی آوری صدها هزار نفره آنها به اتحادیه های جدید و مبارز می باشد. در مقابل در یکی دو سال گذشته از تعداد اعضای اتحادیه های سازشکار کاسته شده است. اخیر نیروی کار زنان در آمریکا با مردان برابر شده و 60 درصد اعضای اتحادیه های جدید و رادیکال زنان بوده اند که بخشا نقش رهبری ایفا میکنند.
اتحادیه های جدید حمایت 71 درصد مردم آمریکا را در پشت سر دارند.
در اروپا مبارزه جوئی طبقه کارگر خود را در اعتصابات بزرگ و شکوهمند نشان داده است. در بریتانیا کارگران صنعتی و خدماتی طی شش ماه 2 میلیون و 700 هزار روز در حال اعتصاب بوده اند. در این کشور روی آوری کارگران به سازمانیابی چشمگیر بوده است. برای نمونه “اتحادیه سراسری آموزش” انگلستان و ولز طی مدت کمی دهها هزار عضو جدید گرفته است. در آلمان تا پایان ماه مارس دو اتحادیه “وردی” (بزرگترین اتحادیه خدماتی) و اتحادیه ” وی ای جی” (حمل و نقل ریلی) برای اولین بار متحد شده و اعتصابی شکوهمند را سازمان دادند. وردی اعلام کرده که طی فقط دو ماه ژانویه و فوریه 2023 شصت و پنج هزار عضو جدید پذیرفته است. امواج اعتصابات در فرانسه شناخته شده است و نیازی به تکرار نیست.
تعداد کارگرانی که در آمریکا و اروپا به اتحادیه های جدید و مبارز پیوسته اکثر زنان و جوانان بوده اند. فعالین و رهبران جدید کارگری، بر عکس فعالین و رهبران اتخادیه های قدیمی و سازشکار افق سوسیالیستی دارند.
