یادداشت روژمان – کارگر- برزگر- رنجبر
شعار آهنگین و زیبای “کارگر- برزگر- رنجبر / ای کارگر، ما با هم متحد می‌شویم… / تا برکنیم ریشه استثمار… درود، درود، درود، درود بر کارگر” از مهرماه 57 ببعد از طرف نیروهای چپ و کمونیست مطرح گردید. این وقتی بود که حکومت پهلوی علیرغم اینکه با حکومت نظامی به جنگ مردم انقلابی آمده بود، اما نیروهای سرکوبش منفعل و زمینگیر شده و امکان حضور وسیع کارگرانِ صاحب نام و نشان با اعتصابات سیاسی – صنفی فراهم شده بود. پیوستن طبقه کارگر به انقلاب طبعا جنبه طبقاتی آنرا پررنگ کرد.
شعار ” کارگر- برزگر- رنجبر ” در بین کارگران، چپها و نیروهای سکولار زبانزد شد و وحدتی در صفوف نیروهای مخالف طرفداران “حکومت اسلامی ” ایجاد کرد. از همین تاریخ بود که شعارهای گوناگونی به نفع استقرار حکومت مورد نظر اپوزیسیون اسلامی و شخص خمینی روشنی گرفتند. رسانه های نیروهای اسلامی و رسانه های بورژوایی جهانی حامی آن، و در راس آنها بی بی سی، با حذف شعار کارگری فوق در فیلمهای تظاهرات ها، گزارش ها و تکرار مستمر شعارهای اسلامی سعی کردند آنرا از اذهان بزدایند. اما حضور نیرومند طبقه گارگر در انقلاب سبب شد مرتجعین اسلامی شکست خوردند. پس آنها با تغییراتی در شعار کوشیدند آنرا از آن خود کنند. اسلامیون کلمه “استثمار” را با “استعمار” عوض کرده و به جای جمله با مسمای “درود بر کارگر” جمله کریه “درود بر خمینی” را گذاشتند. سکولار ها فقط کلمه “استبداد” را به جای “استثمار” گذاشتند که مثل جن از بسم الله از آن می ترسیدند.
کارگران اعتصابی نفت با مطرح کردن مطالبه لغو “حکومت نظامی”، قدغن کردن صادر کردن نفت به اسرائیل و حکومت آپارتاید افریقای جنوبی و ندادن سوخت به ارتش وزن طبقه کارگر در انقلاب را بسیار بالا بردند. شعارِ غیر قابل تحریف “کارگرِ نفت ما + رهبر سرسخت ما” محصول این دوره است. بورژوازی حامی نیروهای اسلامی در بازار با فرستادن گونیهای پول برای کارگران اعتصابی و محروم از حقوق و دستمزد به داخل صفوف از خود بیگانه و کم تجربه صفوف نفت رخنه کردند.
کشمکش های طبقاتی، که به طور خیلی خلاصه مورد اشاره قرار گرفت، تا رسیدن به قیام دو روزه بهمن موجب گردید تا کارگران رهبران و تشکل های خود را بهتر پرورانده به جامعه عرضه بکنند. از آنطرف هم صف ضد انقلاب در داخل و خارج حساب خویش را از دربار پهلوی جدا کردند، زیرا جناح چپ با پیوستن کارگران با اعتصابات گسترده‌شان به انقلاب تقویت شده، حامیان سلطنت و فرماندهان نظامی را دچار انشقاق کرده و موجب ریزش شدید بدنه نیروهای ساواک، ارتش، پلیس و ژاندارمری شد. همین زمینه را فراهم کرد تا توده انقلاب کرده خواهان مسلح شدن شوند و در نهایت قیام بهمن سبب گردید تا سلطنت سرنگون شود.
خیزش انقلابی کنونی هنوز جوان است و باید آنرا طوری هدایت کرد تا با آوردن مطالباتی سیاسی و صنفی کارگران زمینه طبقاتی درون صفوف انقلاب را تقویت کرده و جوهر کنونی چپ آنرا نیرومندتر سازد. تا مطرح شدن مطالبات طبقاتی و کارگری و شعارهای مناسب آن باید از هرگونه رویارویی زودرس با دشمن خودداری کرد.
