در همدردی با مردم مبارز و مقاوم فلسطین و نیروهای صلح طلب و چپ اسرائیلی)
14 ماه مه 1948 طی طرح هائی توطئه گرانه که دولت استعمارگر، امپریالیست و وقت انگلیس با شبه نظامیان صهیونیستی ترتیب داده بود تشکیل دولت اسرائیل اعلام شد. فلسطینی ها این روز را یوم النکبه، به معنی روز مصیبت یا فاجعه نامگزاری کرده اند.
شبه نظامیان مذکور طی جنگی که از پیش با دولت انگلیس طراحی شده بود هزاران نفر از مردم بی دفاع (شامل کودکان) را کشتند، فضائی از ترس و ترور سنگین غالب کردند و موجبات آواره شدن یک میلیون تن از یک میلیون و 900 هزار فلسطینی را فراهم آوردند. از تعداد آوارگان 750 هزار تن هرگز اجازه بازگشت به خانه و کاشانه خود را پیدا نکردند. دولت جدید اسرائیل به این ترتیب 78 در صد از خاک فلسطین را اشغال کرد. این دولت در جنگ بزرگ دیگری در سال 1967 به کمک تمام عیار امپریالیسم آمریکا و سایر امپریالیست ها نیروهای نظامی 6 کشور عربی را شکست داد و تمامی مناطق فلسطینی کرانه باختری و نوار غزه و نیز بلندی های استراتژیک جولان را اشغال کرد.
کشور و دولت اسرائیل در جهت حفظ منافع امپریالیسم انگلیس در منطقه نفت خیز خاورمیانه تشکیل شد و سپس عمدتا در خدمت امپریالیسم آمریکا قرار گرفت. آنها دولت و جامعه اسرائیل را به صورت یک پادگان در آوردند، آنرا به آخرین انواع سلاح ها و بمب اتم مسلح کردند. دولتی بورژوائی که به این ترتیب تشکیل گردید در 75 سال گذشته جنایات هولناکی را علیه مردم در سرزمین اشغالی و حتی علیه ساکنان اردوگاههای آوارگان مرتکب شدند. سرمایه داران اسرائیلی بر متن این اوضاع ثروت بیکران و قدرت برای خود تامین کردند. اینها و دولتشان عامل تداوم جنایات دهشتناک در سایه حمایت همه جانبه امپریالیسم آمریکا از اشغالگری علیه مردم فلسطین هستند.
بر متن اشغالگری، سرکوب و اقدامات نظامی دولت اشغالگر اسرائیل مقاومتی تاریخی و شکوهمند در فلسطین شکل گرفته و نیروهائی مسلح – سیاسی در درون آن سازمان یافته که متعلق به گرایش های گوناگون هستند. مردم فلسطین تا کنون دو خیزش (انتفاضه) بزرگ علیه دولت اسرائیل بر پا کرده اند و مبارزات بر حق آنها علیه اشغالگران همچنان ادامه دارد.
خشم قابل درکی که جنایات ارتش اسرائیل، شبه نظامیان آدمکش، دستگاههای ضد انسانی اطلاعاتی و جاسوسی، کابینه های فاشیست و دم و دستگاه قضائی ارتجاعی و زندان های مخوف و تدارم اقدامات اشغالگرانه در چند نسل از فلسطینی ها بوجود آورده سبب ایجاد نفرت عمیق نه تنها از دولت اسرائیل و حامیان آن نظیر امپریالیسم آمریکا و انگلیس و سایر امپریالیست ها شده، بلکه دول مرتجع عرب منطقه را نیز شامل شده است. آتش این خشم طبعا گاه دامن همان اسرائیلی هائی را هم گرفته که خواهان تامین حقوق فلسطینی ها در شرایط عینی موجود هستند.
تا مسئله فلسطین موجود است خاورمیانه رنگ ثبات به خود نخواهد دید. در کنار مردم فلسطین ساکنان کارگر و زحمتکش و مردم عادی اسرائیل نیز در امنیت نخواهند زیست. پس لازم است تا بین این دو بخش از مردم صلحی پایدار ایجاد شده و بتوانند در کنار هم در آرامش زندگی کنند. مانع این صلح پایدار امپریالیست ها و در راس آنها امپریالیسم آمریکا، سرمایه داران اسرائیلی و دولتشان و دول ارتجاعی منطقه می باشند. حامی این صلح نیز سوسیالیست ها و آزادیخواهان می باشند. در داخل فلسطین بدلیل غلبه سلطه گرایش اسلامی (حماس و سایر نیروهای اسلامی) و گرایش ناسیونالیستی (جبهه ازادیبخش فلطسطین) در سرزمین های فلسطینی در حال حاضر نیروئی وجود ندارد که چنان صلحی را تامین کند. تنها راه امیدبخش سربرآوردن خیزش هائی انقلابی احتمالی در خاورمیانه است که این بار نه بهار عربی، بلکه بهار نیروهای سوسیالیست و آزادیخواهان باشد.
